Oorcorrectie

Wat is het?

Een oorcorrectie, ook wel otoplastie genoemd, is een chirurgische ingreep die wordt uitgevoerd om de vorm, grootte of positie van de oren te verbeteren.

Voor wie?

​

Afstaande oortjes, ook wel flaporen genoemd, zijn een aangeboren kenmerk dat geen invloed heeft op de gehoorsfunctie of verdere ontwikkeling. Hoewel er geen functionele klachten zijn, kan het de zelfperceptie en het zelfbeeld beïnvloeden. De correctie van afstaande oren wordt over het algemeen niet eerder uitgevoerd dan op de leeftijd van zes jaar, aangezien het oor tegen die tijd bijna volledig gevormd is. Bovendien wordt op deze leeftijd aangenomen dat het kind in staat is om zelf te beslissen of het de ingreep wenst of niet. Het initiatief voor de vraag naar correctie moet altijd van het kind komen en mag niet uitsluitend door de ouders worden gestuurd. Daarnaast kunnen ook de grootte van de oren of structurele afwijkingen worden gecorrigeerd indien nodig.

Hoe gaan we te werk?

Tijdens de ontwikkeling van het oorkraakbeen kunnen bepaalde kraakbeenplooien onvoldoende ontwikkeld zijn of niet de juiste vorm krijgen, wat resulteert in afstaande oren. Om dit te corrigeren, wordt een incisie aan de achterzijde van het oor gemaakt, waarbij de kraakbeenplooi wordt aangepast of een vormcorrectie van het kraakbeen wordt uitgevoerd. Aangezien de incisie zich aan de achterkant van het oor bevindt, zal deze vrijwel onzichtbaar zijn.

De ingreep

De ingreep kan bij oudere patiënten onder lokale verdoving worden uitgevoerd, maar aangezien het vaak om kinderen gaat, wordt doorgaans gekozen voor een korte algehele verdoving. De procedure duurt ongeveer een uur en vindt plaats in een dagkliniek, zonder noodzaak tot overnachting. Na de ingreep wordt doorgaans een circulair drukverband aangelegd om de initiële zwelling te verminderen.

Herstel en nazorg

Het circulaire verband mag na 24 uur worden verwijderd, waarna de incisie wordt gereinigd met ontsmettingsmiddel. Daarna wordt geadviseerd om een haarband rondom de oren te dragen om de nieuwe positie te behouden, evenals 's nachts de oren te beschermen. Het oor zal waarschijnlijk gezwollen zijn en een blauwe verkleuring vertonen, die geleidelijk over een periode van twee tot drie weken zal afnemen en verdwijnen. Sporten en zware inspanningen moeten gedurende zes weken worden vermeden. Zodra de oren volledig zijn genezen, kan worden gestart met het gebruik van een littekenzalf.

Mogelijke risico's en complicaties

Zoals bij elke chirurgische ingreep zijn er potentiële complicaties en risico's verbonden aan een oorcorrectie. Het is belangrijk op te merken dat niet alle patiënten dezelfde ervaring hebben, en de risico's variëren van persoon tot persoon.

Een nabloeding kan zich voordoen bij de oren, gekenmerkt door een fors gezwollen oor en intense pijn, vaak aan één zijde. Het is belangrijk om bij deze klachten onmiddellijk contact op te nemen zodat de bloeding kan verwijderd worden. Een uitgesproken druk op het oorkraakbeen kan immers een ongunstig esthetisch resultaat tot gevolg hebben. Infecties zijn zeldzaam, maar kunnen zich uiten als een rood, pijnlijk en gezwollen oor, waarbij snelle start van antibiotica noodzakelijk is.

Ondanks zorgvuldige uitvoering van de correctie kunnen er na verloop van tijd over- of ondercorrecties optreden, respectievelijk door overmatige littekenvorming of het loslaten van hechtingen. In dergelijke gevallen wordt samen met de patiënt gekeken of een heringreep nodig is. Een zeldzame complicatie omvat het ontstaan van overmatig littekenweefsel of keloidvorming aan de achterzijde van het oor. Deze littekenverdikkingen kunnen pijnlijk zijn en esthetisch storend. Cortisone-injecties kunnen hierbij helpen, maar in sommige gevallen is een heringreep met bestraling nodig. Het nauwgezet opvolgen van instructies en regelmatige follow-up met de arts is cruciaal om mogelijke complicaties tijdig te identificeren en aan te pakken.

Kosten

De kosten voor een oorcorrectie bij kinderen is terugbetaald door het ziekenfonds. Een correctie op latere leeftijd is steeds esthetisch en moet dus door de patiënt zelf gedragen worden.

Terug naar behandelingen